Ὁ ἔρωτας εἶναι ἔρωτας.

Στὴν ἐποχή μας διαβάζουμε, ἀκοῦμε καὶ λέμε πολλὰ γιὰ τὸν ἔρωτα. Τί νὰ προσθέσει κανένας; Ἤ μᾶλλον τί νὰ ξεκαθαρίσει μέσ’ ἀπ’ ὅσα ἀντιφατικὰ στοιβάζονται στὸ μυαλό του;

Δὲν λέω πὼς εἶμαι κανένας εἰδικός, ὡστόσο νομίζω πὼς ἔχω ξεκαθαρίσει ἀρκετὰ πάνω στὸ φλέγον (γιὰ ὅλους μας) ζήτημα, ἀπὸ πείρα κι’ ἀπὸ ἀνάγνωση.

Θεωρῶ εὐτύχημα τὸ νὰ ξέρεις δυὸ-τρεῖς ξένες γλῶσσες. Ὄχι γιατί προλαβαίνεις τὶς τελευταῖες λέξεις τῆς ἐξέλιξης (τοῦ σὲξ) πρῶτος, ἀλλὰ καὶ γιατί διαβάζεις γνήσιες κι ἀνόθευτες μελέτες ἀναλυτῶν καὶ σεξολόγων τῆς γῆς. Πρέπει ἐδῶ νὰ ἀναφέρω τὴν “Ἱστορία τοῦ σέξ” τοῦ Τζ. Σίμονς (ἐκδόσεις Ἀγκύρας) εἶναι πολὺ σωστὸ (ἀπ’ ὅσα ἔχουν πέσει στὴν ἀντίληψή μου) καὶ ἀκέραια μεταφρασμένο στὰ ἑλληνικά. Δυστυχῶς, τέτοια βιβλία στὴν χώρα μας, περνοῦν ἀπ’ τὸ κόσκινο τῆς σεμνοτυφίας.

Ὁ ἱκανοποιημένος αἰσθησιακὰ ἄνθρωπος (διαβάζουμε στὸ βιβλίο ἀλλὰ καὶ παρατηροῦμε στὴν ζωή), εἶναι ἀνεκτικός, μιλάει λκγώτερο γιὰ ἠθική, μιὰ καὶ οἱ ἀνήθικοι μιλοῦν πρῶτοι γιὰ ἠθική. Ὁ ἱκανοποιημένος ἄνθρωπος δὲν εἶναι ποτὲ ἀνήθικος. Ὁ ἀνήθικος εἶναι πᾶντα ἀνικανοποίητος. Ὁ ἀνήθικος δὲν θὰ ἱκανοποιηθεῖ ποτέ.

Πότε ὅμως ἕνας ἄνθρωπος εἶναι ἀνήθικος; Βέβαια ὄχι ὅταν ἱκανοποιεῖ τὶς αἰσθήσεις του. Οἱ αἰσθήσεις ξέρουν πολὺ καλὰ τί θέλουνκαὶ δὲν μπορεῖ κανένας νὰ τὶς διδάξεινὰ θέλουν αὐτὸ ἤ ἐκεῖνο.

Ἐκεῖνο ποὺ θέλουν, ἐκεῖνο εἶναι καὶ τὸ σωστό.

Ὁ ἔρωτας δὲν εἶναι ἀνήθικος, οὔτε ἠθικός. Εἶναι ἁπλούστατα ἔρωτας, μιὰ λειτουργία ἀπαραίτητη, αὐχάριστη, ἀνακουφιστική. Ὁ ἔρωτας ὅμως μπορεῖ νὰ γίνει ὄργανο ὑπολογισμοῦ: νὰ ὑποτάξεις, νὰ ὑποτιμήσεις ἕνα ἆλλο ἄτομο, νὰ κερδίσεις λεφτά, νὰ..., νὰ..., χίλια δυὸ πράγματα ποὺ εἶναι ἀνήθικα.

Ὕστερα ἀπὸ τὴν τόσο θαρραλέα μάχη τοῦ Τζὼρτζ-Μπέρναρντ Σῶ κατὰ τῆς πορνείας, εἶναι ν’ ἀπορεῖ κανένας, πῶς κανένα κράτος δὲν κατάργησετὰ “σπίτια”. Τὰ “σπίτια” πληθαίνουν. Προσφέρουν φτηνό, χυδαῖο ἔρωτα: σὰν νὰ πηγαίνεις σὲ δημόσια οὐρητήρια: κάνεις τὴ δουλειά σου, μόνος, χωρὶς συμμετοχή, χρησιμοποιῶντας – ἰδοὺ ὁ ἐξευτελισμός - μία γυναίκα σὰν λεκάνη βόθρου καὶ φεύγεις. Πλήρωσες καὶ εἶσαι κύριος, ἐντάξει!!

Ἔ, ὄχι, ὅσοι μιλοῦν γιὰ ἠθικὴ τοὺ ἔρωτα, νὰ πολεμήσουν τὰ “σπίτια” ἤ τουλάχιστον νὰ μὴν ἐκπαιδεύονται (!) σ’ αὐτὰ πρὶν παντρευτοῦν. Ὡραῖες ἐμπειρίες, μὰ τὴν ἀλήθεια, θὰ προσφέρει ὁ σύζυγος στὴν σύζυγο!

Κάνεις ἔρωτα, γιατί ἐπιθυμεῖς τὸν ἔρωτα (τὴν ζωή), μὲ ἕνα ἄτομο ποὺ συμπαθεῖς, ἀγαπᾶς καὶ ποὺ σὲ συμπαθεῖ, ἀγαπᾶ. Αὐτό, ναί, εἶναι τίμιο, ἠθικό, σωστό, - ἔτσι λειτουργεῖ ὁ ἔρωτας.

Βέβαια, λειτουργεῖ κι’ ἀλλοιῶς, ὅπως εἴπαμε. Εἶσαι εἴκοσι χρονῶ καὶ πᾶς μ’ ἕνα ἄτομο τῶν ἑβδομῆντα ἐτῶν, - τοῦτο εἶναι ἀφύσικο. Λειτουργία ὑφίσταται, γιατί τὸ ἀνήθικο ἄτομο τῶν εἴκοσι χρόνων ἀποβλέπει ἀλλοῦ, στὴν κληρονομιὰ καὶ σὲ ἆλλα. Ἀπεναντίας, τὸ ἄτομο τῶν 70 χρόνων δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε ὁλότελα ἀνήθικο (ἴσως καὶ καθόλου): νοσταλγεῖ τὴν χαμένη νιότη – λίγο εἶναι αὐτό;

Ἀποκλείεται ν’ ἀγαπιόνται δυὸ τέτοια ἄτομα; Μιὰ φορὰ στὶς χίλιες, ὄχι. Μιὰ φορά, μπορεῖ ν’ ἀγαπιόνται ἀμοιβαῖα, ὡστόσο κάτι δὲν πάει καλά:τὸ ἄτομο τῶν 20 χρόνων δὲν λειτουργεῖ σωστά, ἔχει κάποιο κόμπλεξ.

Προτιμῶ νὰ μὴν ποῦμε σήμερα περισσότερα. Καὶ θἄθελα νὰ κλείσουμε μ’ αὐτό: ἄς παρατηροῦμε καλὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους, ἄς εἴμαστε εἰλικρινεῖς, μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ μὲ τοὺς ἄλλους, ἄς ἐλευθερώσουμε τὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ ἐλευιερωθοῦμε καὶ μὲ τοὺς ἄλλους κι’ ἄς δώσουμε, ὅλοι μαζύ, στὸν ἔρωτα, μιὰ θέση ἀνώτερη ἤ μᾶλλον τὴν σωστή του θέση, ποὺ εἶναι καὶ ἡ ἀνώτερη. Ὅλες οἱ παρεκκλίσεις ἀπὸ τὴν οὐσία τοῦ ἔρωτα (ποὺ εἶναι ἔρωτας καὶ τίποτ’ ἆλλο) εἶναι λατώτερο πράμα. Τὸν ἔρωτα μᾶς τὸν χάρισε ἡ φύση, ὁ θεός. Ἄς τοῦ χαρίσουμε κι’ ἐμεῖς τὴν εὐγνωμοσύνη μας, διαθέτοντάς τον σωστά, καὶ περιβάλλοντάς τον μὲ ἱερότητα.

Θὰ τὰ ξαναποῦμε. 

 

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,

ἐφημερίδα “Θεσσαλία” 2.7. 1978.