Ἐδῶ: Διάπλασις τῶν Παίδων, 2ο.

~

Καινούργιο φῶς.

Εἶχες ἕναν ἀκόμη παλμὸ στοὺς τόσους τῆς μοναξιᾶς σου. Χτυποῦσε ὅπως τὸ κύμα στὰ βράχια καὶ μύριζε κοχύλι, καθὼς φτεροκοποῦσε μὲ λαχτάρα ἡ καρδιά, ἡ παιδική σου.

Ἦταν καινούργιο φῶς; Ζητοῦσες νέα ζωή; Ἦταν καὶ τὰ δύο καὶ κάτι πιὸ ἀνώτερο, τὸ ἰδανικό σου.

Γιατί, ὅταν σὲ θρέφουν ἰδανικά, σοῦ φαίνεται ὁ κόσμος ὁλόκληρος δικός σου καὶ δὲν ζητᾶς παρὰ νὰ

ὑποτάξεις αὐτὴ τὴν μαγεία τῆς ζωῆς, παραχωρῶντας στὴ χάρη της ὅ,τι καλλίτερο καὶ πιὸ εὐγενικὸ

ἔχεις στὰ στήθια σου, μ’ ἕνα δικό σου πλᾶσμα, μὲ μιὰ ψυχὴ ποὺ γλίστρησε ἀπ’ τὰ χέρια σου;

Τὰ ἰδανικὰ ξεμακραίνουν τὸν νοῦ καὶ τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν κοινὴ ζωή.

Κι’ αὐτὸ τὸ μεγαλειῶδες ὄνειρο τῆς ἀγάπης γιὰ τὴ δημιουργία δὲν θέλει καμμιὰ ἐξήγηση. Τίποτα ξόρκια, γιὰ νὰ εἶναι εὐλογημένο. Ἡ εὐλογία τοὺ ἰδανικοῦ σου εἶναι ὁ δικός σου πόθος, ἡ δική σου ἐπιμονή, ἡ δική σου πίστη.

...Τὸ μεγαλεῖο τοῦ Πλάστη!...

Κάθε ἄντρας πρέπει νὰ εἶναι καὶ ἕνας δημιουργὸς ὀμορφιᾶς, κάθε δημιούργημα εἶναι συνέπεια ἰδανικοῦ. Καὶ τὸ ἰδανικὸ - πρέπει νὰ τὸ πιστέψεις - βγαίνει μέσα ἀπὸ τὴν δουλειά, τὶς ἀποτυχίες, τὶς ἐξαντλήσεις... Φτάνει στὰ στήθια σου νἆναι θερμὸς ὁ πόθος τῆς δημιουργίας.

Ἔχεις ἕναν ἀκόμη παλὸ στοὺς τόσους τῆς καρδιᾶς σου... Χτυπᾶ ὅπως τὸ κύμα στὰ βράχια καὶ μυρίζει κοχύλι... θαλασσινὴ ὀμορφιά!... Ξεπηδᾶ σὰν μελωδία, χαμογελᾶ ὅπως ἡ μοίρα ἡ καλή, ποὺ σύντροφο τὴν ἔκανες γιὰ πᾶντα.

Ζήτα καινούργιο φῶς...

Ζήτα μιὰ νέα ζωή...

Εἶναι τόσο σπουδαῖο ἡ καρδιά σου νὰ δονῆται ἀπὸ τέτοιους παλμούς!

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, 1962.