Τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ θὰ ἔκανα, ἄν κέρδιζα τὸ λαχεῖο, εἶναι...

Ἔ, μὰ τὄχω ξαναπεῖ. Στὸ μεταξύ, 1ον, σπίτι δικό μου πλέον ἔχω. Ἀπ' αὐτὸ ξένοιασα. 2ον, ἀρχίζουμε καὶ λέμε συνεπῶς: θὰ ἔβαζα ἀρκετὰ λεφτὰ στὴν ἄκρη γιὰ...τ' ἀπογεράματά μου. 3ον, ἕνα μεγάλο μέρος χρημάτων θὰ τὰ ἔδινα στὸν Σπύρο καὶ στὴν Ζωή, νὰ τὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν. Ἀλλὰ σκέψου πόσα λεφτὰ θέλω νὰ κερδίσω ἀφοῦ... δὲν τελείωσα ἀκόμη! Ἐπίσης, λοιπόν, 4ον, θὰ νοίκιαζα ἕνα θέατρο (ἄς ποῦμε τὸ "Μουσούρη"), μήπως καὶ προλάβω νὰ παίξω ἕναν-δυὸ ρόλους ὀνειρεμένους (<Βασιληὰ Λὴρ> λόγου χάρη...), μὲ πληρωμένα τὰ ἔξοδα γιὰ δύο χρόνια προκαταβολικῶς. 5ον, τὸ τελευταῖο μερίδιο, καθόλου εὐκαταφρόνμητο, θὰ τὸ διαφύλαττα γιὰ τοὺς μισθοὺς τῶν ἠθοποιῶν - τοὺς καλλίτερους θἄπαιρνα - δηλαδὴ γιὰ ὅποτε ἡ δουλειὰ δὲν πήγαινε πολὺ καλὰ ἤ εἴχαμε σχόλη, ἀργίες, πρόβες...
Τὸ εἶπα. Ἀπομένει νὰ κερδίσω.
Τὸ πόσο καλὸς ἐργοδότης θὰ ἤμουν ἔχει ἀποδειχθεῖ ἀπ' ὅταν ἤμουν, ὅταν, χωρὶς δεκάρα τσακιστή, κυριολεκτικῶς νηστικοί, πρωτοκάναμε θέατρο - περιοδεῦον - κι' ἐγὼ πλήρωνα ἀκόμη καὶ κᾶρτες συγκοινωνίας καὶ ὅ,τι ἔπαιρναν οἱ ἆλλοι ἀπὸ τὸ Καφενεῖο. Δὲν ἔφαγα δὲ οὔτε μισὸ μισθό. Ἔμαθα δὲ στὰ παιδιά μου νὰ δουλεύουν καὶ νὰ πληρώνονται, χωρὶς νὰ κἀνουν ὑποχωρήσεις. Βέβαια, τοὺς ἔβγαζα τὴν ψυχὴ νὰ εἶναι τέλειοι καὶ πειθαρχικοὶ στὸ παίξιμό τους. Δὲν γίνανε στὸ τέλος ἠθοποιοί, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει τίποτα. Καὶ ταλέντο ἔχουνε καὶ τί τοὺς γίνεται ξέρουν, ὅταν βλέπουν θέατρο.