Νομίζω πρωτοεῖδα τὴν Τιτίκα Νικηφοράκη στὸ "Λεωφορεῖον ὁ Πόθος" ἑπτὰ φορές. Κατ' εὐθείαν μπῆκα στὸ καμαρίνι της νὰ τὴν συγχαρῶ. Πιὸ ποιητικὸ ἐρείπιο ἀπὸ τὴν Μπλάνς ντὺ Μπουά της δὲν θὰ μποροῦσα νὰ φαντασθῶ. Ἤξερα τὸ ἔργο ἀπὸ τὴν ταινία, 1951, αὐστηρῶς ἀκατάλληλον, στὸν κινηματογράφο Ἀθηναΐς, λεωφ. Βουλιαγμένης. Ἤμουν 7 χρονῶν. Εἶχα μάθει τὸ "κόλπο": ἔκλαιγα καὶ στὸ τέλος οἱ ἀστυνομικοὶ μὲ μπουζουριάζανε μέσα (μὲ τοὺς γονεῖς μου, βέβαια), ἐνάντια σ' ὅλον ἐκεῖνον τὸν κόσμο ποὺ ἔκανε οὐρὰ τὶς Κυριακές, ποὺ περίμενε καὶ...2 ὧρες γιὰ νὰ καταφέρει νὰ μπεῖ. Τὸ ἔργο μοῦ...ἄρεσε ἐξ ἀρχῆς! Μάλιστα, "ἔπιασα" καὶ τὸ νόημα στὴν πιὸ σπουδαία στιγμή, ἐκεῖ ποὺ ἡ Μπλὰνς ἐξηγοῦσε γιὰ τὸν Ἄλαν, στὸν Μίτς, καὶ γιὰ τὴν ὁποία, σκηνή, οἱ γονεῖς μου δὲν θέλησαν νὰ μοῦ ποῦνε τίποτα.
Δικαιώθηκα (ὅτι σωστὰ κατάλαβα), μεγάλος πιά, στὸ θέατρο Κάβα, μὲ τὴν Τιτίκα, ποὺ τόσο ἀγαπῶ - κι' ἐλπίζω νὰ μὲ πιστεύει. Ἐπίσης, ἀπὸ τὸ ἄψογο παίξιμό της, ἔμαθα...καὶ τὸν ρόλο της, τὰ λόγια. Κάθε της λέξη ἔβγαινε σὰν πολύτιμο πετράδι καὶ καθόταν στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά μου. Μόνον ἡ Παξινοῦ καὶ ἡ Λαμπέτη κατεῖχαν αὐτὴν τὴν τεχνική.
Κι' ἄλλωστε, στὸ θέατρο Κάβα ἔκανα τὸ ξεκίνημά μου. Περίμενα πῶς καὶ πῶς νὰ πάρω τὴν Ἄδεια, τελειώνοντας τὴν Σχολή, καὶ μετὰ νὰ τρέξω στὸν Νίκο Χατζῖσκο, μήπως μὲ ἔπαιρνε στὸν "Ἔμπορο τῆς Βενετιᾶς".
- Τώρα ἦρθες, παιδί μου; Τώρα οἱ ρόλοι εἶναι δοσμένοι. Μόνο κομπάρσο μπορῶ νὰ σὲ πάρω.
- Ἔρχομαι.
Εἶχα πάρει μαζύ μου καὶ τὴν συμμαθήτριά μου (καὶ φυσικὰ καλὴ ἠθοποιό, ἀλλοιῶς οὔτε ποὺ θὰ μ' ἐνδιέφερε) Εὔη Τζανάκη. Τὴν πῆρε κομπάρσα, ἀλλὰ δὲν τὴν πείραζε, ἐκτιμοῦσε κι' ἐκείνη τὸν χῶρο ποὺ πρωταρχίσαμε.
Τὸ ἀπόγευμα, ὁ Χατζῖσκος, ἄνθρωπος ποὺ ἤξερε τί θὰ πεῖ Θέατρο, μοῦ σκάρωσε δύο ρόλους, δὲν ἄντεχε οὔτε αὐτὸς οὔτε ἡ Τιτίκα νὰ μ' ἔχουν βουβὸ πρόσωπο.
Ὡστόσο, πέρασα μεγάλα μαρτύρια, ὁ πρωτάρης ἐγώ, ἀπὸ τοὺς πρωταγωνιστές τους, τοὺς ἆντρες, τοὺς τηλεπροερχόμενους. Πλὴν τοῦ Ἀνρέα Παπαδόπουλου, ὁ ὁποῖος καὶ μὲ ξεχώρισε καὶ ὅλο συμβουλὲς μοῦ ἔδινε.
Ψώνιο μὲ ἀνεβάζανε, ψώνιο μὲ κατεβάζανε. Καὶ μὲ ἐξαναγκάσανε, μὲ ἀπειλὲς νὰ μὴν μπορέσω νὰ ξανασταυρώσω θέατρο στὴν ζωή μου, (συνδικαλιστὲς αὐτοί), νὰ κάνω κι' ἐγώ καταγγελία στὸν θιασάρχη.
Στὸ δικαστήριο, ἔβγαλα τὸ ἆχτι μου. Ἔδειξα τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὸν Χατζῖσκο καὶ τὴν Νικηφοράκη. Εἶπα τὴν ἀλήθεια.
Ὅμως εἶχα τρομοκρατηθεῖ ἀπὸ ἐκείνους τοὺς... συναδέλφους, γιὰ καιρό.
Μὲ μία ἐξαίρεση: μὲ εἶδε κρυφὰ ὁ Χρῆστος Νομικὸς νὰ κάνω, μόνος μου, Σάυλοκ καὶ τἄχασε. Μὲ πῆγε στὸν Χατζῖσκο νὰ τὸ ἐπαναλάβω. Ὁ Χατζῖσκος μὲ ρώτησε ἄν...τοῦ ἐπέτρεπα νὰ κάνει τὸ ἴδιο! Καὶ τὸ ἔκανε.
Τέλος πάντων, ἡ Τιτίκα, ὁ Χατζίσκος, τὸ θέατρο Κάβα (ποὺ τώρα ρημάζει, ἔχει γίνει στοιχειωμένο χτικιὸ τοῦ Ἔντγκαρ Ἄλαν Πόε) εἶναι στὴν καρδιά μου, χαρὰ καὶ πληγή.
Ἐκεῖ γνώρισα καὶ δύο καλοὺς ἠθοποιοὺς ποὺ γίναμε καὶ φίλοι καὶ ξαναβρεθήκαμε, ἀλλοῦ, μαζύ: τὸν Γιῶργο Μπαρμπαρέσο καὶ τὸν Μπάμπη Κισόγλου.
Ἐκεῖ γνώρισα τὸν Μανώλη Καστρινό, ποὺ ἀμέσως μὲ ξεχώρισε κι' ἔβαλε τὸν θίασο ν' ἀκολουθήσει τὸ παράδειγμά μου στὴν "χορευτικὴ κίνηση" τῆς Ἔναρξης. Μ' ἔφαγε νὰ τοῦ πῶ "ποιάν Σχολὴ χοροῦ" ἔβγαλα καὶ θαρροῦσε πὼς ἔλεγα "ὄχι, δὲν ἔχω σπουδάσει χορό" ἀπὸ φόβο μὴ...μοῦ βγεῖ κανένα ὄνομα!!!
Εὔχομαι ὅλοι (ὁ Χατζῖσκος καὶ ὁ Καστρινὸς ἀπὸ χρόνια δὲν ζοῦν) νὰ εἶναι καλά, θἄθελα ὅλους κάπου νὰ τοὺς ξαναδῶ.
Καὶ τὴν Τιτίκα Νικηφοράκη νὰ τὴν φιλήσω,ὅπως πρὶν κάπου δέκα χρόνια[;] στὴν Δραματικὴ Σχολὴ τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου, ὅπου τὴν ἀναζήτησα.
Καὶ ἀκόμη πιὸ θερμά.
Μὲ ἀγάπη,
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,
κλινοσοφιστής.