~ 

Ἀπὸ τὰ διασωθέντα μου στὸ Φόρουμ.

 ~

14 Ὀκτωβρίου 2012, ὥρα 2:42 μ.μ. 

 

Ἄς δώσω τῖτλο: Σὲ 3 ἡμέρες,
2 συγκινήσεις,
1 τηλέφωνο ποὺ βαράει,
- δηλαδὴ ... 0 εἰς τὸ πηλίκον;

Στὸ Ἴλιον, πρὶν τὴν κηδεία τοῦ ἄλλου παπποῦ, ἔνιωσα τὴν ἀνάγκη νὰ σφίξω πολὺ στὴν ἀγκαλιά μου τὴν γιαγιὰ ποὺ ἔκλαιγε.
Κάπου καταλάβαινα πὼς τὸ παρακάνω: δυὸ κοκκαλάκια ἔχει ἀπομείνει δύο χρόνια καὶ... - νὰ τὸν περιποιεῖται.

Λίγο ἀκόμη καὶ θὰ μοῦ ἔμενε ξερὴ στὰ χέρια μου, μὲ τὴν τόση λαχτάρα μου νὰ τῆς δείξω πὼς τὴν καταλαβαίνω, νὰ πῶ τὸν ἔπαινό μου, ἔτσι, γιὰ τὸ πόσο σπουδαία σύντροφος ὑπῆρξε.
- Τώρα, θὰ σὲ παρηγορεῖ αὐτό!...
Καὶ τῆς ἔδειξα τὸν Φιλιππάκο.
- Καὶ θέλω νὰ τρῶς, νὰ παχύνεις.

Στὸ Μοναστηράκι σήμερα. Στάθηκα. Τὸν κοίταξα, μὲ κοίταξε, ξεσπάσαμε. Ὁ γαμπρὸς τοῦ Λάμπη, χῆρος πιὰ κι' αὐτός. Ἡ μάννα, 92 χρόνων, πέθανε καὶ τὴν κόρη της. Οὔτε ἕνα δάκρυ, λέει, καὶ στὶς δύο κηδεῖες.
Θαυμάσια γυναίκα καὶ ἡ γυναίκα του, ἀθῶο πλᾶσμα. Καὶ οὔτε ἕνα δάκρυ, λέει...
Ἀνατράπηκε ὅλη ἡ σκέψη μου γιὰ ἔνα διήγημα ποὺ βασανίζω μῆνες: μιὰ πιθανὴ συνάντησή μου μ' αὐτὴ τὴ σκληρὴ μάννα, ποὺ ἐξακολουθῶ νὰ μὴν ξέρω, ἀπὸ διακριτικότητά μου, σὲ ποιὸ γηροκομεῖο ζεῖ καὶ βασιλεύει.
Ναὶ, κι' ἐγὼ "τὴν ἔβαζα κάπου νὰ κλαίει μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ Χριστό". Κουραφέξαλα.
Κάνω μερικὲς φορὲς σὰν νὰ μὴν ξέρω τοὺς ἀνθρώπους ἀκόμα κι' ἄν ἔχω γνωρίσει τί ἀποτρόπαια τέρατα κατὰ κανόναν εἶναι.

Περπατοῦσα στὴν Ἑρμοῦ ρίχνοντας σταφιδόψωμο στὰ περιστέρια - θεέ μου! πῶς βλέπουν τὰ ψίχουλα, πῶς ὁρμοῦν ὅλα μαζὺ γιὰ...ἕνα μόνον! Ὅπως καὶ οἱ ἄνθρωποι στὸ πρῶτο κόμμα ποὺ θὰ τοὺς πετάξει ἕνα ξεροκόμματο. Ἀλλὰ ἔχουμε καιρὸ ἀκόμα, οἱ περικοπὲς μισθῶν καὶ συντάξεων δὲν ἐξαντλήθηκαν, ἡ ἀλληλεγγύη ἀντέχει ἀκόμα καὶ μᾶλλον δὲν ἔχουν εἰπωθεῖ ὅλες οἱ προσευχές, ὅλοι οἱ ψαλμοί. Καὶ δὲν ἐκυκλοφόρησαν, μὲ τὶς ἐφημερίδες, ὅλαι αἱ Προφητεῖαι ἁπάντων τῶν ἱερομονάχων Γερόντων μας.

Κι' ἐπιστέγασμα; Ἄρχισε νὰ βροντάει τὸ τηλέφωνο! Κοιτάζω ποιός καλεῖ: ἡ χορωδία!
Ὡραῖα, κυριοι, σᾶς τὸ εἶπα ξεκάθαρα, κᾶντε τὴν δουλειά σας, νὰ κάνω κι' ἐγὼ αὐτὸ ποὺ προσφέρω: τὴν φωνή μου, πού, λέτε, σᾶς ἀρέσει. Σᾶς ἐξήγησα:
* ἔρχομαι ἐρασιτεχνικὰ,

ἀλλὰ
* μὴν προσπαθεῖτε νὰ μοῦ κάνετε πλύση ἐγκεφάλου.
Τὸ τηλέφωνο δὲν θὰ τὸ σηκώσω στὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα.

Ὄχι, Ἰάνη μου, ἑαυτέ μου, Κλινούλη μου, Σοφιστέ μου, Λὸ Σκοκκάκι μου γλυκό, δὲν εἶσαι στὸ Μηδέν, εἶσαι στὸ Ἄπειρο, ἄνοιγε τὰ φτερά σου πέρ' ἀπ' ὅσο μπορεῖς.
~~~~

Φτάσε ὅπου δὲν μπορεῖς, .. .. σπουργιτάκι μου.
Νίκος Καζαντζάκης / Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.