Ἀπὸ τὰ διασωθέντα μου στὸ Φόρουμ.

Re: Δεκέμβριος 2013: Νὰ ἤμουν τώρα Ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμο!

ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ, 5 Δεκεμβρίου 2014, ὥρα 8:54 π.μ.
~~
Ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἀνακάλυψα ἕνα Ποίημα καὶ ἕναν ποιητή (δὲν ὑπάρχει στὸ διαδίκτυο;)
Τιμή μου.

~
Νίκος Ροῦτσος: Τιμὴ νὰ λέγεσ' Ἕλληνας.

Τιμὴ νὰ λέγεσ' Ἕλληνας! Τιμή σου!
Τῆς Λευτεριᾶς ἀγκρέμιστη κολώνα·
κι' αἷμα νὰ νιώθης ἴδιο στὸ κορμί σου
μ' αὐτὸ ποὔχει χυθεῖ στὸ Μαραθώνα,
κι' ἐκεῖ στῆς Σαλαμίνας τὴν ὁρμή σου...
Τιμὴ νὰ λέγεσ' Ἕλληνας! Τιμή σου!

Τὰ χώματα μιᾶς χώρας νὰ σὲ τρέφουν,
ποὺ γέννησαν ἡρώων ἐποχές...
Μὲ δᾶφνες τὸ κεφάλι σου νὰ στέφουν
προγόνων δοξασμένων οἱ ψυχές!
Τοὺς θρύλους ποὺ σ' ἀνάθρεψαν, θυμήσου...
Τιμὴ νὰ λέγεσ' Ἕλληνας! Τιμή σου!

Τοῦ Πρίαμου τὰ τείχη νὰ γκρεμίζης!
Τὸν Ἡρακλῆ στοὺς ἄθλους νὰ βοηθᾶς!
Τοῦ Πλάτωνα τὰ λόγια νὰ στηθίζης!
Τ' Ἀλέξανδρου τὸ δρόμο ν' ἀκλουθᾶς!
Νὰ πέφτης στῆς Ἑφτάλοφης τὴν Πύλη!
Ν' ἁγιάζη τὸ σπαθί σου ὁ "Γερμανός"!
Τοῦ "Δώδεκα" νὰ σὲ μεθοῦν οἱ θρύλοι!
Στὴν Πίνδο νὰ σ' ἁρπάζη ὁ οὐρανός!

Τιμὴ νὰ λέγεσ' Ἕλληνας! Τιμή σου!
Τῆς Λευτεριᾶς ἀγκρέμιστη κολώνα·
κι' αἷμα νὰ νιώθης ἴδιο στὸ κορμί σου
μ' αὐτὸ ποὔχει χυθεῖ στὸ Μαραθώνα,
κι' ἐκεῖ στῆς Σαλαμίνας τὴν ὁρμή σου...
Τιμὴ νὰ λέγεσ' Ἕλληνας! Τιμή σου!
~~
Ἀπὸ τὴν συλλογὴ "Χρυσοθῆρες τῶν Ὀνείρων".
====
Ἀλλὰ κι' ἆλλο ἕνα μικρὸ(;) ποίημα (χωρὶς ἄλλη πληροφορία) τοῦ...

Τόρ...: Ὁ θάνατος τοῦ Ἥρωα.

Μέσ' στῆς μάχης τὸν κρότο μιὰ ζωὴ σπαρταρᾶ
καὶ ἡ νιότη ἀφήνει τὴν παληά της χαρά...

Μιὰ ζωὴ τιμημένη, μιὰ ζωὴ λαβωμένη
ἀπ' τῆς μάχης τὸ βόλι, μέσ' στὰ χιόνια θαμμένη!...

Καὶ ὁ χάρος ὁρμᾶ τὴν ψυχὴ νὰ τοῦ πάρη.
Αἰωνία ἡ μνήμη σου, ἁγνὸ παλληκάρι.
====

Καὶ αὐτὸ τὸ ἐξαίσιο τρυφερὸ πλασματάκι,

ὁ...
Γεώργιος Βιζυηνός: Φ ι λ ο π α τ ρ ί α.

Ὅλες τὶς χῶρες νὰ σᾶς πῶ,
ὅλες τὶς χῶρες ἀγαπῶ
ποὺ ἄκουσα καὶ εἶδα,
ἀλλὰ καμιὰ τόσο πολὺ
σὰν τὴν Πατρίδα τὴν καλή,
σὰν τὴν γλυκειὰ Πατρίδα.

Τῆς οἰκουμένης τὰ καλά,
ὅσο κι' ἄν εἶν' αὐτὰ πολλά,
μ' ἐκείνη δὲν τ' ἀλλάζω.
Κι' ἄν ἡ Πατρίδα τ' ἀπαιτῆ,
ἀπὸ καμιάνε δυνατὴ
θυσία δὲν τρομάζω.

Ἀφήνω μάννα κι' ἀδερφὲς
καὶ στῶν βουνῶν τὶς κορυφὲς
ὑψώνω τὴ σημαία.
Καὶ μὲ τὸ βλέμμα χαρωπὸ
γιὰ τὴν Πατρίδα μου χτυπῶ
καὶ πολεμῶ γενναῖα.

Ἐδῶ εἶν' ἀντρεῖα τὰ παιδιὰ
κι' ἔχουνε σίδερο καρδιά,
κι' ἀκούραστη λεπίδα.
Καθένα στὴ γραμμὴ πετᾶ
κι' ἐχτροὺς θερίζει δυνατὰ
γιὰ τὴν γλυκειὰ Πατρίδα.
~~
Δὲν μπορῶ νὰ σκεφτῶ πόσο "ξεπερασμένα" μπορεῖ νὰ θεωροῦνται ὅλα αὐτά, καὶ σὰν στιχουργικὴ καὶ σὰν ἰδέα...
- πρὶν λίγο βρέθηκα νὰ ξαναδιαβάζω μιὰν ἀπόκριση ὅλο αὐθάδεια ποὺ μοῦ ἔκανε κάποιος, ἀλλοῦ,
γιὰ τὴν "ἀχρείαστη" καὶ "ξεπερασμένη" Στιχουργικὴ ποὺ ἔγραψε ὁ Γρηγόριος Ξενόπουλος,
πού, γιὰ μένα, ἀναγκάζομαι νὰ πῶ σὰν βοὴ ἐν ἐρήμῳ: εἶναι ἀκαταμάχητη, ἀξεπέραστη, ἰδεώδης,
πέραν τοῦ τί "καινούργιο" μπορεῖ νὰ φέρει (εἴθε!) ἕνας ταλαντοῦχος ποιητής... -
ἀλλά,
ὅσο τὰ ἀντέγραφα, μὲ διαπερνοῦσε ἕνα ἐλαφρὺ ἀεράκι ρίγους:
αὐτοί, ἐκεῖνοι, οἱ ἄνθρωποι τιμοῦσαν τὰ Γράμματα
καὶ τὸ Συναίσθημα.
Δυσεύρετο πρᾶγμα στὸ 2014. Δυσδιάκριτο, ἄν κάπου πνέει.
Τὸ Νὰ ἤμουν τώρα ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμο! ἐλπίζω, ἀπ' ἄκρη σ' ἄκρη του, ὅσο θὰ ζῶ καὶ
θὰ τὸ "γεμίζω",
νὰ ἐμψυχώνεται ἀπὸ τὸ ἀεράκι αὐτό.