(Τὸ εἶχα ἀφιερώσει στὸν Δημήτρη Ἰωάννου,
ὅπως καὶ ὅλα τὰ ποιήματά μου,
ὅσα ἔγραψα πρὶν πεθάνει).
~
Ὡς διὰ μαγείας.

Θὰ βυθίσω στὸ μυαλό μου
ἕνα μαχαῖρι,
ὡς διὰ μαγείας,
μόνο μαθαίνοντας στὰ ἄταχτά μου μέλη
μία σεξουαλικὴ προσευχή.

Μὲ ἄδεια κυκλοφορίας
ζωντανοῦ πτώματος,
θὰ συχνάζω συναρπάζων
καὶ μὲ στεγνὸ τὸ λαρῦγγι
τοῦ διψασμένου
γιὰ δὲν ξέρω τί πρᾶγμα
πόθου μου,
στὴν ἐκκλησιὰ τῆς πλάνης,
ἀπλανής.

Θὰ κρύψω στοὺς στίχους μου
τὸ μαχαῖρι,
ματωμένο πλέον ἤ καὶ μὲ μυαλό,
ὡς διὰ μαγείας,
μόνο συγγράφοντας, γιὰ τὶς καλὲς καρδιές,
μία συμφωνικὴ κατάρα.

Ἀθήνα 1972.