21 Οκτώβριος, 2015 στις 09:56.
~
Ὁ Κωνσταντῖνος Π. Καβάφης,
ὁ Ἀντρὲ Ζὶντ
καὶ τὸ Ο Χ Ι μας.
Χθὲς παρακολούθησα στὸ Λαϊκὸ Πανεπιστήμιο τὴν σχετικὴ ὁμιλία τοῦ κ. Καργάκου. Ἤμουν, νὰ τὸ παραδεχθῶ, ἕτοιμος νὰ τοῦ τὰ ψάλω ποὺ ὁ γυιός του ἀντιγράφει τὰ κείμενά του (τοῦ πατέρα του) στὸ Φέις Μπούκ μονοτονισμένα. Καὶ ποὺ μοῦ δικαιολογήθηκε, γραπτῶς, ἐκεῖ, ὅτι «καλλίτερα ἔτσι παρὰ καθόλου» γιατὶ «δὲν……..προλάβαινε νὰ τὰ πολυτονίσει»!
Ὁ πατέρας του ὡστόσο κόπτεται γιὰ τὸν πολυτονισμό. Ὅπως ἄλλωστε κι’ ἐγώ, κι’ ἄς μὴν εἶμαι τίποτα σπουδαῖο γιὰ τὰ Ἑλληνικὰ Γράμματα. Νὰ μία ρετσινιά γιὰ τὸν συγγραφέα Καργάκο, τώρα, ποὺ εἶναι ζωντανὸς καὶ μπορεῖ νὰ διορθώσει τὸ πρᾶγμα.
Πατέρας εἶναι, συγγραφέας μεγάλος θεωρεῖται, νὰ τοῦ ἀφαιρέσει τὸ δικαίωμα νὰ τὸν ἀντιγράφει, ὥστε νὰ μὴν διδάσκει στοὺς ἄλλους, αὐτὸ πού, μέσα στὸ σπίτι του τὸ ἴδιο, δὲν τηρεῖ.
~Ἤμουν ἕτοιμος ἐπίσης νὰ σηκωθῶ νὰ φύγω ἀπὸ τὸ πρῶτο λεπτὸ τῆς ὁμιλίας του, μόλις ἀναφέρθηκε ἡ λέξη «φασιστής». Ἀλλὰ τελικὰ ἔμεινα,
πιέστηκα νὰ μείνω (πολλοὶ φύγανε, σχεδὸν ἡ μισὴ αἴθουσα ἄδειασε λίγο λίγο, θἄλεγα καὶ λίγο φανερὰ ἀδιάφοροι ἤ ἐνοχλημένοι, – καθόμουν στὴν τελευταία σειρὰ τῆς μεγάλης αἴθουσας), ἤθελα νὰ δῶ ποῦ θὰ τὸ πάει.
Ὁπωσδήποτε ἐπαίνεσε τὸν Καβάφη τόσο ὥς τὰ ὕψη, ὥστε νὰ…μπορέσει νὰ περάσει καὶ τὴν «ἀνακάλυψή» του πιὸ ἄνετα.
Σχεδὸν στὸ τέλος μᾶς εἶπε (αὐτὸ ἦταν τὸ νόημα): δὲν πειράζει, πολλοὶ ἦταν φιλοναζιστές, ὅπως ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ἀκόμη καὶ ὁ Ἀντρὲ Ζίντ!… Καὶ ἆλλοι, σχεδὸν δὲν ἄφησε ἔξω κανέναν. Καὶ ἀρκεῖ ποὺ δὲν ἦταν κομμουνιστές (ὁλοφάνερα αὐτὸ ἐννοοῦσε ὅταν ἀναφερόταν μὲ ἀπέχθεια στὸν Στρατῆ Τσίρκα).
Τελικὰ δὲν μίλησα καθόλου, γιατί ἆλλες φορές, ποὺ ἔχω μιλήσει, ὅλοι οἱ ἆλλοι ἔκαναν τὴν πάπια.
Εἶπα στὸν ἑαυτό μου: ἔχω τὸν τρόπο μου, τὸ γράψιμο, στὸ διαδίκτυο, ὅπου δὲν ἔχω νὰ δώσω λογαριασμὸ παρὰ μονάχα στὸν ἑαυτό μου, στὴν ἐντιμότητά μου καὶ σὲ κανέναν ἐκδότη. Δὲν χρειάζομαι κανέναν.
Τόσο ὁ Ἀντρὲ Ζίντ (γιὰ ὅσους δὲν μὲ ξέρουν, ἀσχολήθηκα ἐπιτυχῶς ξεκινῶντας ὡς μεταφραστὴς καὶ καταλήγοντας νὰ πάρω καὶ ὑποτροφία μεταφράζοντας ἄλλη μιὰ φορὰ Ζὶντ κι’ ἔχοντας δουλέψει ἀρκετὰ γι’ αὐτόν) ὅσο καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Π. Καβάφης μοῦ εἶναι ἄκρως «συγγενικὰ» ἄτομα (ἄν ἐγὼ δὲν ἀξίζω τίποτα περισσότερο ἀπὸ μιὰ ζωντανὴ – θέλω νὰ πῶ πρὶν πεθάνω – διαμαρτυρία). Τοὺς «γνωρίζω» ὡς ἑαυτόν. Ἀμέτρητες φορὲς ἀμέτρητοι ἄνθρωποι ἀντικρύζοντάς με, ἀναφωνοῦν: ὁ Καβάφης!…
Λοιπόν, ἐκεῖνο τὸ Μεγάλο Ὄχι εἶναι διάχυτο καὶ στὸν Ἀντρὲ Ζὶντ καὶ στὸν Καβάφη, σὲ ὅ,τι κι’ ἄν διαβάσεις δικό τους.
Ἐπίτηδες βάζω ἀνάμεσά τους καὶ τὸν ἑαυτό μου: κανένας μας δὲν εἶπε ποτὲ ΝΑΙ σὲ τίποτα. Ἕνα ΝΑΙ θέλετε; Αὐτό: ὡς ζωντανός, τοὺς παίρνω στὸν λαιμό μου: τὸ ΟΧΙ εἶναι συνυφασμένο μ’ αὐτούς (ἀπὸ κοντὰ κι’ ἐγώ).
Μά, στὰ σύγκαλά του, γέρασε τόσο ὥστε νὰ νομίζει πὼς ἕνας Καβάφης, ποὺ ἔκανε αἴνιγμα τὴν ἐντελῶς προσωπικὴ βιογραφία του, ἦταν δυνατὸ νὰ ὑπογράψει, καὶ μάλιστα νὰ συνυπογράψει μὲ ἄλλους ἄσχετους τέτοιαν ὁμολογία;
Τί συνέβη τότε; Βλέπω, ἔχουν δοθεῖ πολλὲς σωστὲς ἐξηγήσεις ποὺ ἀρνοῦνται τὴν κακοήθεια.
Ἀρκοῦμαι στὸ ὅτι τὸ ΟΧΙ τοῦ Κωνσταντίνου Π.Καβάφη τὸ διεκδικῶ ἐγώ ὡς κληρονομιά.
Κι’ ἄς μὴν εἶμαι τίποτα ἀναγνωρισμένο.
Εὐχαριστῶ ποὺ μὲ διαβάσατε.
~
Ὁ Κωνσταντῖνος Π. Καβάφης,
ὁ Ἀντρὲ Ζὶντ
καὶ τὸ Ο Χ Ι μας.
Χθὲς παρακολούθησα στὸ Λαϊκὸ Πανεπιστήμιο τὴν σχετικὴ ὁμιλία τοῦ κ. Καργάκου. Ἤμουν, νὰ τὸ παραδεχθῶ, ἕτοιμος νὰ τοῦ τὰ ψάλω ποὺ ὁ γυιός του ἀντιγράφει τὰ κείμενά του (τοῦ πατέρα του) στὸ Φέις Μπούκ μονοτονισμένα. Καὶ ποὺ μοῦ δικαιολογήθηκε, γραπτῶς, ἐκεῖ, ὅτι «καλλίτερα ἔτσι παρὰ καθόλου» γιατὶ «δὲν……..προλάβαινε νὰ τὰ πολυτονίσει»!
Ὁ πατέρας του ὡστόσο κόπτεται γιὰ τὸν πολυτονισμό. Ὅπως ἄλλωστε κι’ ἐγώ, κι’ ἄς μὴν εἶμαι τίποτα σπουδαῖο γιὰ τὰ Ἑλληνικὰ Γράμματα. Νὰ μία ρετσινιά γιὰ τὸν συγγραφέα Καργάκο, τώρα, ποὺ εἶναι ζωντανὸς καὶ μπορεῖ νὰ διορθώσει τὸ πρᾶγμα.
Πατέρας εἶναι, συγγραφέας μεγάλος θεωρεῖται, νὰ τοῦ ἀφαιρέσει τὸ δικαίωμα νὰ τὸν ἀντιγράφει, ὥστε νὰ μὴν διδάσκει στοὺς ἄλλους, αὐτὸ πού, μέσα στὸ σπίτι του τὸ ἴδιο, δὲν τηρεῖ.
~Ἤμουν ἕτοιμος ἐπίσης νὰ σηκωθῶ νὰ φύγω ἀπὸ τὸ πρῶτο λεπτὸ τῆς ὁμιλίας του, μόλις ἀναφέρθηκε ἡ λέξη «φασιστής». Ἀλλὰ τελικὰ ἔμεινα,
πιέστηκα νὰ μείνω (πολλοὶ φύγανε, σχεδὸν ἡ μισὴ αἴθουσα ἄδειασε λίγο λίγο, θἄλεγα καὶ λίγο φανερὰ ἀδιάφοροι ἤ ἐνοχλημένοι, – καθόμουν στὴν τελευταία σειρὰ τῆς μεγάλης αἴθουσας), ἤθελα νὰ δῶ ποῦ θὰ τὸ πάει.
Ὁπωσδήποτε ἐπαίνεσε τὸν Καβάφη τόσο ὥς τὰ ὕψη, ὥστε νὰ…μπορέσει νὰ περάσει καὶ τὴν «ἀνακάλυψή» του πιὸ ἄνετα.
Σχεδὸν στὸ τέλος μᾶς εἶπε (αὐτὸ ἦταν τὸ νόημα): δὲν πειράζει, πολλοὶ ἦταν φιλοναζιστές, ὅπως ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ἀκόμη καὶ ὁ Ἀντρὲ Ζίντ!… Καὶ ἆλλοι, σχεδὸν δὲν ἄφησε ἔξω κανέναν. Καὶ ἀρκεῖ ποὺ δὲν ἦταν κομμουνιστές (ὁλοφάνερα αὐτὸ ἐννοοῦσε ὅταν ἀναφερόταν μὲ ἀπέχθεια στὸν Στρατῆ Τσίρκα).
Τελικὰ δὲν μίλησα καθόλου, γιατί ἆλλες φορές, ποὺ ἔχω μιλήσει, ὅλοι οἱ ἆλλοι ἔκαναν τὴν πάπια.
Εἶπα στὸν ἑαυτό μου: ἔχω τὸν τρόπο μου, τὸ γράψιμο, στὸ διαδίκτυο, ὅπου δὲν ἔχω νὰ δώσω λογαριασμὸ παρὰ μονάχα στὸν ἑαυτό μου, στὴν ἐντιμότητά μου καὶ σὲ κανέναν ἐκδότη. Δὲν χρειάζομαι κανέναν.
Τόσο ὁ Ἀντρὲ Ζίντ (γιὰ ὅσους δὲν μὲ ξέρουν, ἀσχολήθηκα ἐπιτυχῶς ξεκινῶντας ὡς μεταφραστὴς καὶ καταλήγοντας νὰ πάρω καὶ ὑποτροφία μεταφράζοντας ἄλλη μιὰ φορὰ Ζὶντ κι’ ἔχοντας δουλέψει ἀρκετὰ γι’ αὐτόν) ὅσο καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Π. Καβάφης μοῦ εἶναι ἄκρως «συγγενικὰ» ἄτομα (ἄν ἐγὼ δὲν ἀξίζω τίποτα περισσότερο ἀπὸ μιὰ ζωντανὴ – θέλω νὰ πῶ πρὶν πεθάνω – διαμαρτυρία). Τοὺς «γνωρίζω» ὡς ἑαυτόν. Ἀμέτρητες φορὲς ἀμέτρητοι ἄνθρωποι ἀντικρύζοντάς με, ἀναφωνοῦν: ὁ Καβάφης!…
Λοιπόν, ἐκεῖνο τὸ Μεγάλο Ὄχι εἶναι διάχυτο καὶ στὸν Ἀντρὲ Ζὶντ καὶ στὸν Καβάφη, σὲ ὅ,τι κι’ ἄν διαβάσεις δικό τους.
Ἐπίτηδες βάζω ἀνάμεσά τους καὶ τὸν ἑαυτό μου: κανένας μας δὲν εἶπε ποτὲ ΝΑΙ σὲ τίποτα. Ἕνα ΝΑΙ θέλετε; Αὐτό: ὡς ζωντανός, τοὺς παίρνω στὸν λαιμό μου: τὸ ΟΧΙ εἶναι συνυφασμένο μ’ αὐτούς (ἀπὸ κοντὰ κι’ ἐγώ).
Μά, στὰ σύγκαλά του, γέρασε τόσο ὥστε νὰ νομίζει πὼς ἕνας Καβάφης, ποὺ ἔκανε αἴνιγμα τὴν ἐντελῶς προσωπικὴ βιογραφία του, ἦταν δυνατὸ νὰ ὑπογράψει, καὶ μάλιστα νὰ συνυπογράψει μὲ ἄλλους ἄσχετους τέτοιαν ὁμολογία;
Τί συνέβη τότε; Βλέπω, ἔχουν δοθεῖ πολλὲς σωστὲς ἐξηγήσεις ποὺ ἀρνοῦνται τὴν κακοήθεια.
Ἀρκοῦμαι στὸ ὅτι τὸ ΟΧΙ τοῦ Κωνσταντίνου Π.Καβάφη τὸ διεκδικῶ ἐγώ ὡς κληρονομιά.
Κι’ ἄς μὴν εἶμαι τίποτα ἀναγνωρισμένο.
Εὐχαριστῶ ποὺ μὲ διαβάσατε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου