Ἀλεξάνδρα Λαδικοῦ: Ἐξέγερση λαθρομεταναστῶν στὴν Κόρινθο κτλ.
~

Γιὰ νὰ μὴν ἀνοίγω ἆλλο μήνυμα. Πρὶν λίγο, στὸ τρόλλεϋ, βρεθήκαμε τρεῖς Ἕλληνες, συνταξιοῦχοι, ἀνάμεσα σὲ 32 ἀλλοδαπούς. Ἄς ποῦμε γίναμε φίλοι. Πάντως καλοπροαίρετα μιλήσαμε ἀναμεταξύ μας. Μεταξὺ ἄλλων, ὁ ἑνας εἶπε: - Μὴ μιλᾶς, δὲς πόσοι εἶναι αὐτοί, θὰ μᾶς πλακώσουν στὸ ξύλο. Ἐγώ: - Ὥς τώρα, ἔχω δείρει, δὲν μ' ἔχουν δείρει. Δὲν φοβᾶμαι κανέναν. Ὁ τρίτος: - Ἐγὼ ἔχω περάσει δυὸ νῦχτες στὸ Τμῆμα, ἐπειδή, περνῶντας ἀπὸ τὸν Ἅγιο Παντελεήμονα, ἔκανα τὸν σταυρό μου! Ἐγώ: - Καλὰ νὰ πάθετε, τὰ θέλει ὁ κῶλος σας. Ὁ πρῶτος: - Ξαναπές το αὐτό, ἔτσι εἶναι. Ἐγώ: - Ἐρντογὰν θέλει ὁ κῶλος σας. Ἄλλη μιὰ φορά: - Ψηφῖστε Ἐρντογάν, ὅ,τι λαχταρᾶ ὁ κῶλος σας, Ἕλληνες τοῦ κώλου!...


• 

  Αλεξάνδρα Λαδικού ΑΣ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ....ΜΕΡΙΚΟΙ...ΜΕΡΙΚΟΙ ΠΟΥ Γ Ε Λ Α Ν Ε....Η...ΧΑΧΑΝΙΖΟΥΝ ΒΛΑΚΩΔΩΣ..
• 

  Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ὄχι, πρόσεξε πόση συμμετοχὴ ἔχεις!... Φοβοῦνται, κατάλαβέ το. Ἀλλὰ τὸ ξύλο θὰ τὸ φᾶνε. Καὶ ὅλες τὶς συνέπειες.Τοὺς βλέπω ὅλους στὸν δρόμο: τρέμει τὸ φυλλοκᾶρδι τους. Χρόνια τὸ λέω - γραπτῶς, ἐδῶ μέσα - πὼς οἱ παππάδες π.χ. (Ἅγιος Κωνσταντίνος Ὁμονοίας, ὅπου ἔμενα πρῶτα, - Ἅγιος Παντελεήμων, ὅπου θὰ μένω ἰσοβίως) φοβοῦνται νὰ χτυπήσουν τὶς καμπάνες Μεγάλη Παρακευή, - ἔχω ἐπέμβει ὅλες τὶς φορὲς ἀπὸ πρὶν 5 χρόνια - καὶ στὴν Ἀνάσταση. Τοὺς πάτησα τὶς φωνὲς μέσα στὴν ἐκκλησία: <- Φοβᾶστε νὰ χτυπήσετε τὶς καμπάνες, μὴν ἐνοχλήσετε τοὺς ἀλλοδαπούς;...>. Στὶς κορυφαῖες στιγμὲς τῆς χριστιανοσύνης, στὴν ὁποία λένε ὅτι πιστεύουν καὶ ὅτι μυοῦν τὰ πλήθη! Προσωπικῶς, ἔχω γίνει ἄθρησκος, ἀπὸ πολλὰ χρόνια πρίν, ἀλλὰ ζῶ ἀνάμεσα σὲ Ἕλληνες (παρακάμπτω τὸ πρῶτο συνθετικὸ ποὺ τοὺς χάρισα: Ἀλλοδαπ'-) καὶ ὑποτάσσομαι στὴν γενικὴ θέληση, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ θρησκεία δὲν εἶναι μπορντέλο (τουλάχιστον δὲν τὴν βλέπω ἔτσι ἐγώ), δὲν ἀστειεύομαι μαζύ της, νὰ τὰ λέω μία ἔτσι μία ἀλλοιῶς. Καὶ ἀπαιτῶ νὰ ξέρω σὲ ποιάν χώρα ζῶ. Σιχαίνομαι ὅ,τι βλέπω γύρω μου. Τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχω καταργήσει τὰ πᾶντα, δὲν πάω πουθενά, καὶ πρῶτ' ἀπ' ὅλα δὲν πάω στὸ θέατρο, γιὰ δύο λόγους: δὲν ἀνέχομαι τὶς χοντροκομμένες παραστάσεις τους, δὲν θέλω νὰ νομίζουν ὅτι λαχταράω νὰ παίξω καὶ ὅτι πάω νὰ τοὺς γλείψω, πράμα ποὺ δὲν τὄκανα ποτέ. Σιχαίνομαι τουλάχιστον τοὺς μισοὺς ἀνθρώπους τοῦ θεάτρου. Κάνω, λοιπόν, βόλτες, μὲ τὴν ἡσυχία μου, τὸ πάσο μου, καὶ βλέπω, παρατηρῶ. Ὅλα ἔχουν παραδοθεῖ στοὺς ἀλλοδαπούς, κυρίως ἐξ Ἀσίας - ὅ,τι πιὸ ἀπεχθές. Ἀκούω τὶς φωνές τους καὶ λέω διαρκῶς, χιλιάδες φορὲς τὴν ἡμέρα: < - Ὤχ, θεέ μου!...Ὤχ, θεέ μου!...>. Καὶ ἐπειδὴ δὲν γνωριζόμαστε, σοῦ λέω: παρὰ τὰ 75 μου χρόνια, δὲν ἔχω τίποτα γεροντικὸ ἐπάνω μου, οὔτε παιδαρέλι δὲν ἔχει τὸ παράστημά μου (ἴδιος ὁ συγχωρεμένος θεῖος μου Μιχάλης Μωραΐτης, Κέρκυρα, κι' ὁ θεῖος μου Νίκος, ἀδελφὸς τοῦ πατέρα μου, πατέρας τῆς Costanza Lagreca). Ἐπίσης ἔχω νὰ φάω καὶ δὲν χρειάζομαι ὑποστήριξη. Ἀπὸ κανέναν. Ἄλλωστε δὲν ὑπάρχει καὶ κανεὶς πρόθυμος νὰ νοιαστεῖ γιὰ μένα . Στηρίζομαι στοὺς γιατροὺς καὶ στὶς νοσοκόμους ποὺ μὲ συμπαθοῦν αὐθορμήτως. Ἄ, μὴν ξεχάσω καὶ τὴν λατρευτικὴ σχέση μας μὲ ὅπου Φαρμακοποιός, παιδιὰ καὶ γάτες.  Καὶ τὸ μυαλό μου δουλεύει καλλίτερα κι' ἀπὸ ὅσο στὰ 20 μου χρόνια. Καὶ ὅμως, ὅταν βλέπω Ἕλληνες (Ἀλλοδαπ'-), γίνομαι μπαροῦτι: χωρὶς κινητό, δὲν μποροῦν νὰ περπατήσουν, δὲν εἶναι σὲ θέση ν' ἀνέβουν στὸ λεωφορεῖο ἤ νὰ κατέβουν, δὲν μποροῦν νὰ ἐρωτευτοῦν, οὔτε νὰ τραβήξουν τὸ καζανάκι... Τί ἆλλο θέλεις νὰ σοῦ πῶ, γιὰ νὰ καταλάβεις, ὅτι οἱ Ἀλλοδαπ'-Ἕλληνες εἶναι ἕνας ἀποχαυνωμένος λαός, ποὺ μόνο νὰ τρώει, νὰ κάνει κακὰ καὶ νὰ κοιμᾶται ξέρει. Οἱ εἰσβολεῖς γι' αὐτοὺς εἶναι μιὰ κάποια λύση. Τὄχω γράψει κι' αὐτὸ ἀμέτρητες φορές: ἀκόμα φτηνότερα ἐργασιακὰ χέρια, ἀδήλωτα ἐνοίκια, φτηνότατο σέξ (μεταξὺ ἀντρῶν - οἱ γυναῖκες τους εἶναι ὅλες τους παρθένες-Μαρίες...). Εἶδες πόσο λιανὰ σ'τὰ κάνω; Κατάλαβες τίποτα; Ἀλεξάνδρα, εἴμαστε ἐλάχιστοι ἐμεῖς ποὺ δὲν μᾶς πῆρε ἀπὸ κάτω ἡ Κατάσταση Προδοσίας.