Ἡ Μάρω Κοντοῦ εἶναι ἀπὸ τὶς λίγες τοῦ ἑλληνικοῦ κινηματογράφου ποὺ μοῦ ἀρέσει, πολύ. Βρεθήκαμε μαζὺ στοὺς <Ἱππῆς>, τὸ 1982. Τὴν ἐκτιμοῦσα καὶ μὲ ἐκτιμοῦσε, - ὅμως συνέβη κάτι ἀπροσδόκητο: πῆγα, στὴν πρεμιέρα, στὸ καμαρίνι της, νὰ τῆς εὐχηθῶ καλὴν ἐπιτυχία. Τὴν ἴδια στιγμὴ εἶχαν πάει κι' ἆλλοι, γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό, καὶ ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ νὰ μὴ μ' ἀκούσει (κατὰ κανόνα, οἱ μικροὶ συνάδελφοι δὲν μὲ χώνευαν). Ἡ Μάρω, στὶς πρόβες, εἶχε ἐκφραστεῖ πολλὲς φορὲς ἐπαινῶντας με φανερὰ καὶ φωναχτά. Ἐπέμενα λοιπόν νὰ τῆς εὐχηθῶ, ἀλλὰ φαίνεται ἤ πὼς δὲν μ' ἄκουγε ἤ πὼς τῆς ἄρεσαν οἱ κολακεῖες καὶ κάπως εἶχε μεθύσει ἀπ' αὐτές!!!.... Θύμωσα τότε καὶ δὲν τῆς ξαναμίλησα. Ἡ Μάρω ὕστερα  ὡστόσο ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε γιὰ νὰ μοῦ τραβήξει τὴν προσοχή, ἔτρεχε ξωπίσω μου, μοῦ μιλοῦσε ἐπίμονα, δὲν τῆς ἔδινα σημασία, σὰν νὰ μὴν τὴν ἔβλεπα, σὰν νὰ μὴν τὴν ἄκουγα, σὰν νὰ μὴν ὑπῆρχε, ὄχι μόνο μιὰ μέρα, ὄχι μόνο δυό, ἀλλὰ πᾶντα. Δὲν ἔχουμε ξαναβρεθεῖ. Χρόνια ἀργότερα, πῆγε ἡ γυναίκα μου σὲ μιὰ παράστασή της καὶ τῆς ἔδωσε ἕνα γράμμα μου, ποὺ τῆς ἐξηγοῦσα αὐτὰ ποὺ λέω καὶ τώρα. Ὁ σκηνοθέτης (Μ.Μ.) ἐκείνης τῆς παράστασης ἦταν ἕνα διεστραμμένο τέρας (ἔχει πεθάνει), ποὺ τὄχα ξεχέσει, γι' αὐτὸ καὶ δὲν πῆγα κι' ἐγὼ στὴν παράσταση. Ὅμως, πιστεύω πώς, ἡ Μάρω κι' ἐγώ, ἐκτιμᾶμε πᾶντα ὁ ἕνας τὸν ἆλλο, χωρὶς ὑστεροβουλίες. Καὶ μάλιστα, τώρα ποὺ δὲν ἔχω καμιὰ θεατρικὴ ἐπιθυμία, τῆς στέλνω τὴν ἀγάπη μου. Κι' ἄλλη φορά, νὰ ξέρει ποιοί τὴν ἀγαποῦν καὶ ποιοί τὴν γλείφουν.