Ἄν ζοῦσε ὁ Γιάννης Σιδέρης 
(ἱστορικὸς τοῦ νεο-"ελληνικοῦ θεάτρου),
θὰ ἔκλεινε τὸ Θεατρικὸ Μουσεῖο;
--
 
Ο Γιάννης Σιδέρης (1898 - 1975) ὑπῆρξε ἕλληνας ἱστορικὸς τοῦ νεοελληνικοῦ θεάτρου.

Τὸ 1938 ἀνέλαβε τὴν πρωτοβουλία ἵδρυσης τοῦ Θεατρικοῦ Μουσείου καὶ ἦταν ὁ πρώτος ἔφορός του ἀπὸ τὸ 1938 ἕως τὸν θάνατό του τὸ 1975. Διατέλεσε γιὰ χρόνια καθηγητὴς στὴν Μέση Ἐκπαίδευση ἀλλὰ καὶ σὲ δραματικὲς σχολές.

Ὁ Γιάννης Σιδέρης ἀφιέρωσε τὴν ζωή του στὴν συγκέντρωση ἐκθεσιακοῦ ὑλικοῦ, καθὼς καὶ στὴν καταγραφὴ τῆς ἱστορίας τοῦ νεοελληνικοῦ θεάτρου.
---

Ὁ Γιάννης Σιδέρης ἦταν ὁ δεύτερος πατέρας μου. Τὸν εἶχα καθηγητὴ ἑνάμισυ χρόνο, Α΄καὶ Β΄ Γυμνασίου, ὕστερα πῆρε σύνταξη. Ἀπὸ κεῖ ποὺ δὲν ἤμουν σὲ θέση νὰ γράψω οὔτε δυὸ γραμμὲς
Ἔκθεση, <ἐκεῖνος μὲ ἀνακάλυψε, εἶπε πὼς εἶμαι ταλέντο, μοῦ ἔβαζε βαθμὸ 20 μὲ τόνο κι' ἔλεγε: " - Οἱ καλλίτεροί μου μαθητές: ἡ Βουγιουκλάκη στὴν Δραματικὴ καὶ ὁ Λὸ Σκόκκο στὸ Γυμνάσιο">. * Μοῦ πρότεινε νὰ πηγαίνω σπίτι του νὰ μοῦ δίνει βιβλία νὰ διαβάζω. Πήγαινα κάθε Πέμπτη, ὥρα 5 τὸ ἀπόγευμα, χειμώνα-καλοκαῖρι, ἐπὶ 5,5 χρόνια. Δὲν ἔλειψα οὔτε μία φορά. Ζητοῦσα πᾶντα ἕναν Ξενόπουλο καὶ ἕναν Σαίξπηρ. Κι' ἐκεῖνος μοῦ πρόσθετε κι' ἕνα βιβλίο γιὰ τὸ Νεο-Ἑλληνικὸ Θέατρο. Μοῦ μιλοῦσε γιὰ τὸ Θεατρικὸ Μουσεῖο μὲ τέτοιο πάθος, ποὺ πήγαινα στὸ σπίτι μου καὶ μετέφερα στὴν μάννα μου τὰ λεγόμενά του μὲ τὸ νὶ καὶ μὲ τὸ σῖγμα. Ὅλη μέρα μιλοῦσα γιὰ τὸν Σιδέρη, ὅπου καὶ νὰ βρισκόμουν. Μοῦ εἶχε γίνει ἔμμονο πάθος ἡ ὕπαρξή του. Πλατωνικὸς ἔρωτας. * Ὅταν πέθανε, τὸν εἶδα στὸν ὕπνο μου, τὴν ὥρα ποὺ πέθαινε. <Ἦταν, λέει, ἔξω ἀπὸ τὸ Ἡρώδειο, ἐγὼ στὸ ἀντικρυνὸ πεζοδρόμιο, γελοῦσε πολὺ δυνατὰ καὶ μοῦ ἔλεγε: " - Μικρέ μου, νὰ μεταφράζεις ἀρχαίους, ὄχι Γάλλους. Κι' ἄν μπορεῖς, γιὰ τὸ Θέατρο">. Ξύπνησα καὶ ταράχτηκα καὶ κατάλαβα πὼς εἶχε πεθάνει. * Ἀκόμα περνάω ἀπὸ τὸ σπίτι του, ποὺ διατηρεῖ τὴν πρόσοψη, ἐνῶ ἀπὸ μέσα ὑπάρχει, χρόνια τώρα, ἆλλο οἰκοδόμημα, καινούργιο, ἀτελείωτο καὶ φυσικὰ ἀκατοίκητο. Ἔχω τὴν ἐντύπωση πὼς ὁ ἴδιος θ' ἀνοίξει ἐκεῖνο τὸ ἴδιο τὸ παράθυρο, θὰ μὲ δεῖ καὶ θὰ μοῦ πεῖ: " - Ἔρχομαι νὰ σοῦ ἀνοίξω" ἤ " - Δὲν σοῦ ἄνοιξε ἀκόμη ἡ ἀδελφή μου"; Ἤμουν ἐξαιρετικὰ ντροπαλός, τότε. Τὸν ρωτοῦσα γιὰ τὸ Θεατρικὸ Μουσεῖο καὶ μοῦ ἔλεγε. * Εἶμαι βέβαιος, πώς, ἄν ζοῦσε σήμερα, τὸ θεατρικὸ μουσεῖο θὰ ἦταν τὸ κάτι ἄλλο. Ἀλλά, ἄς μοῦ ἐπιτρέψετε, δὲν ἔχω καὶ πολλὴ ἐκτίμηση στοὺς σημερινοὺς ἀνθρώπους, γενικώτερα. Τοὺς παραγνώρισα. Ἡ γνώμη μου δὲ γιὰ τὸ Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ ἔχει κλονισθεῖ πολλὲς φορές, σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ μὴν μ' ἐνδιαφέρει πιά. Ἄν μποροῦσα θὰ τὸ καταργοῦσα. Μόνον τὸ Μουσεῖο τῆς Ἀκροπόλεως θαυμάζω καὶ καμαρώνω. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δουλεύανε στὸ Θεατρικὸ Μουσεῖο μοῦ ἔκαναν τότε καλὴ ἐντύπωση. Καὶ ὁπωσδήποτε κάθε φταίξιμο δὲν ἀφορᾶ αὐτούς, τοὺς ὑπαλλήλους. * Ἀλλὰ τὸ θέμα μας εἶναι ὁ Γιάννης Σιδέρης, ὁ ἄνθρωπος, πού, μετὰ τὴν μάννα μου, χρονικά, μὲ ἔπεισε νὰ εἶμαι τίμιος καὶ ἐργατικός. Εἶχα αὐτὴν τὴν ἐξαίσια τύχη νὰ συνδεθῶ μαζύ του, δάσκαλος καὶ μαθητής.